Humberto Tan was een twintiger toen hij zijn eerste prestigieuze klus kreeg: Jonge mensen op het concertpodium. Iedereen in gala! Live! En het zat Tan mee, want een van de belangrijkste gasten, een Oostenrijks viooltalent, had hij een jaartje eerder al geïnterviewd. Dat verliep toen ‘geweldig’. Nu vast ook.
Van tevoren had Humberto wel even twijfels. Er was geen redactie voor het programma, teksten moest hij zelf schrijven. Daar had hij ‘geen kaas van gegeten’. Van klassieke muziek trouwens ook niet. Maar het was wel een mooie stap in zijn toen nog prille carrière.
Twijfelde hij eerst nog, op het podium wist Humberto het zeker: dit was niks voor hem. “Mijn mond werd droog, ik kreeg zwetende handen, mijn hartslag ging niet naar beneden”. Het interview met de violist verliep dit keer ‘stijf’ en ‘geforceerd’.
“Daarmee zei mijn lichaam tegen me: nee, dit is gewoon niet voor jou. Gewoon een slechte keuze. Had je gewoon echt niet moeten doen.”
Toen Humberto me dit vertelde, vroeg ik of dat niet gewoon zenuwen waren. Iets wat hij had kunnen overwinnen?
Nee, zenuwen had hij wel vaker. Bijvoorbeeld bij z’n auditie voor Studio Sport. In een kamertje met de eindredacteur en cameramensen. Sfeer nul. Maar toen de screentest begon, zong Humberto keihard de jingle van het sportprogramma.
‘TE-TE-TE-TERE-TEN-TEN-TEN! TE-RE-RE-RE-RE-REEEEE’
Iedereen lachen, de rest van de auditie verliep soepel. ‘Het was gewoon een spontane reactie. Ik denk dat ik zo mijn nervositeit weg zong’. In tegenstelling tot van klassieke muziek, wist Humberto wél heel veel over sport. Het was zijn grote passie. “Je lichaam liegt niet hè”, zegt hij daarover.
Ik bleef het vaag vinden, dat naar je lijf luisteren. Maar meerdere gasten vertelden me in Jonge Jaren over eenzelfde soort ervaringen als Humberto.
Neem Maria Goos, een van ‘s lands beste scenarioschrijvers met een huiskamer vol Gouden Kalveren. Toen zij als tiener voor het eerst scenes ging schrijven, ‘viel dat nogal goed’. “Ik werd daar opgewonden van, fysiek opgewonden, zat helemaal te trillen als ik iets had geschreven. Een enorme explosie van energie kwam los.”
Of Francine Oomen, schrijver van de Hoe Overleef Ik-reeks. “Ken je ook dat gevoel dat van alles begint te tintelen”, vroeg ze me, “dat je een soort van opwinding voelt? Dat je helemaal begint te trillen van binnen, je innerlijk kompas dat aanslaat?”
Nee, dat herken ik niet Francine.
Dat komt volgens haar omdat ik te veel naar mijn ratio luister. “Je ratio kan alles stuk praten en zeggen dat het zinloos is.” “Luister naar dat hele primaire in je lijf. Het ontspant of verkrampt bij een keuze.”
Daar kan ik lekker op gaan oefenen. En met mij een hele generatie. Want Francine vindt dat millennials zó slecht op hun intuïtie vertrouwen dat ze voor het eerst in acht jaar weer een boek voor ze schrijft.
“Het gaat over de generatie *Hoe overleef ik-*lezers tussen de twintig en vijfendertig die van koers zijn geraakt. Die een beetje ronddrijven of zelfs tegen de klippen op geslagen zijn omdat ze niet hebben geluisterd naar dat innerlijke kompas. Maar naar de stem van de ratio, de veiligheid, de verwachtingen van de maatschappij, hun ouders die het beste met hun voor hebben. In dat proces zijn ze helemaal zichzelf kwijtgeraakt en ongelukkig geworden.”
In deze ‘totaal cerebrale maatschappij’ (Francine’s woorden) kan het helemaal geen kwaad te onderzoeken hoe je lijf op nieuwe dingen reageert. Sla je ergens helemaal op aan? Raak je in een flow? Begin je, desnoods, te trillen? Doe als Humberto, Maria en Francine en ga ervoor.
