Categorieën
Interview

Daria Bukvić

De regisseur over overlevingsdrang, schaamteloze ambitie en vrachtwagens

“Na het zien van Jesus Christ Superstar dacht ik: hoe ga ik ooit zoiets briljants maken?” 

Van variété-shows op de laadbak van haar ooms vrachtwagen in Kroatië tot grensverleggend theater dat maatschappelijke vragen durft te stellen: Daria Bukvić groeide uit van een tienjarige regisseur in wording tot een regisseur die inmiddels zelf “zoiets briljants” maakt.

Tijdens Jonge Jaren Live in de Rode Hoed vertelt Daria openhartig over haar inspiratiebronnen – van Missy Elliott tot Oprah Winfrey – en hoe die haar hebben geleerd om schaamteloos ambitieus te zijn. Maar ook over hoe haar jeugd, getekend door onveiligheid, haar werk nog altijd vormt.

Benieuwd hoe een vrachtwagen zowel het begin als het einde van haar verhaal markeert? Lees hieronder het interview met Daria.

Wil je naar de volgende editie van Jonge Jaren Live komen? Check hier de speeldata en koop je kaartje!

Daria Bukvić over haar jonge jaren

Je kunt het interview hieronder lezen of beluisteren op Podimo.

Foto door Anne van Zantwijk

ERNST-JAN PFAUTH: [Applaus] Jij zat gewoon undercover in de zaal.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ja, je zat gewoon tussen het publiek.

DARIA BUKVIĆ: Ja, dat leek me gewoon gezellig.

ERNST-JAN PFAUTH: We gaan meteen naar een fragment kijken dat we hebben uitgekozen bij jouw leven.

Fragment uit de film Jesus Christ Superstar

ERNST-JAN PFAUTH: Het doet echt pijn om dit af te zetten. Ik had eigenlijk gewoon door willen kijken. Toch? Met z’n allen een avondje…

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ja, de hele zaal deed het ook mee. Heel gezellig.

DARIA BUKVIĆ: [Lacht]

ERNST-JAN PFAUTH: Daria, waar was jij toen je deze film voor het eerst zag?

DARIA BUKVIĆ: Ik was denk ik een jaar of acht toen mijn basisschoolleraar, meester Peter, dit rond Pasen liet zien. Ik zat op een Rooms-Katholieke basisschool in midden Limburg. En ja, ik zeg heel vaak over Jesus Christ Superstar: “Dat heeft me gemaakt en verpest.” Omdat… Gemaakt, in de zin van dat het al mijn liefdes samenvatte… Eigenlijk het eerste echte kunstwerk wat ik zag was dit. En het vatte al mijn latere liefdes samen. Het is theater in film. Muziek. Het is glamour. Het is een hervertelling van een universeel klassiek verhaal, wat we allemaal kennen. En het is super politiek. Het is glamour en politiek tegelijk. En dat is eigenlijk… Die combinatie van engagement en entertainment, dat is heel erg bepalend geworden voor mijn eigen werk. Maar het heeft me ook verpest in de zin van dat ik altijd dacht: hoe ga ik ooit zoiets briljants maken?

Jesus Christ Superstar, dat heeft me gemaakt en verpest.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Maar als je Ron [Blaauw] was, dan zou je gewoon denken van: ik begin. Ik zet wat acteurs bij elkaar en dan…

DARIA BUKVIĆ: Maar dat deed ik ook. Ik verzamelde vriendinnetjes… In de zomer was ik altijd wekenlang in Bosnië en Kroatië bij familie. En mijn oom in Kroatië had een vrachtwagen met een open klep. Zo’n laadbak op de achterkant. En dan verzamelde ik kindjes uit de buurt. En dan liet ik ze zingen en dansjes doen. Dan had ik een soort variétéshow gemaakt. En ik deed zelf niks behalve al het geld incasseren bij de opa’s. [Publiek lacht] Dus ik produceerde en regisseerde al toen ik tien was. [Lacht]

Mijn oom in Kroatië had een vrachtwagen met een open klep. En dan verzamelde ik kindjes uit de buurt en liet ik ze zingen en dansjes doen. Ik deed zelf niks behalve al het geld incasseren bij de opa’s.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Wauw.

ERNST-JAN PFAUTH: Maar liet deze film jou zien van: oké, dit is mogelijk, dit kan blijkbaar? Bedoel je dat ook met dat je zei: “Dit is het eerste kunstwerk dat ik zag.? Dit is blijkbaar iets wat je kunt doen?”

DARIA BUKVIĆ: Ja, precies. Omdat ik op die Rooms-Katholieke basisschool zat… Ik hoorde dit verhaal in de kerk. Maar dat deed niet zoveel met me. En toen hoorde ik hetzelfde verhaal. Dus door deze film realiseerde ik me: de manier waarop je iets vertelt doet ertoe voor hoe zeer het bij je binnenkomt. Dus er zit iets in de manier waarop je verhalen vertelt.

DOORTJE SMITHUIJSEN: En was jij op die leeftijd ook al bezig met bepaalde verhalen die jij wilde vertellen aan je omgeving?

DARIA BUKVIĆ: Ik denk dat dat toen nog niet zo concreet was. Ik denk dat dat pas op de toneelschool kwam.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Want je bent opgegroeid in Joegoslavië. Je bent met je ouders naar Nederland gekomen toen je vier was.

DARIA BUKVIĆ: Drie.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Drie. En je groeide dus op in Limburg. Maar ik heb ook begrepen dat je je daar niet super welkom voelde, jullie je niet heel erg welkom voelden als gezin. Ik kan me misschien ook voorstellen dat op het moment dat je zo’n vertelvorm ziet, dat je denkt: ik heb zoveel te vertellen aan de mensen hier om mij heen wat ze niet van mij begrijpen.

DARIA BUKVIĆ: Ja, ik denk dat veel van het werk wat ik heb gemaakt, gaat over het representeren van mensen die ik zelf toen ik opgroeide niet weerspiegeld zag in de kunst en in de media. Dus in die zin is dat natuurlijk op het moment dat je zelf… Daarom is het zo belangrijk dat we een diversiteit aanbod hebben van kunstenaars, mediamakers, journalisten. Omdat ieder brengt een andere invalshoek en een ander verhaal. Dus het was heel fijn dat ik dat platform kreeg om eindelijk de verhalen te vertellen die ik wilde vertellen.

Veel van het werk wat ik heb gemaakt gaat over het representeren van mensen die ik zelf, toen ik opgroeide, niet weerspiegeld zag in de kunst en in de media.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ja, en is dat gevoel wat je misschien had toen je opgroeide van er niet helemaal bij horen, ook wel een soort gevoel van onveiligheid, zie je dat nog steeds terug in jouw werk?

DARIA BUKVIĆ: Zie je dat… [Denkt na]

DOORTJE SMITHUIJSEN: Of hoor of voel?

DARIA BUKVIĆ: Dat is een interessante vraag. Ik weet niet of je dat per se terugziet in mijn werk. Ik heb wel laatst een vrij, dat is eigenlijk heel persoonlijk wat ik ga vertellen, [lacht] maar een vrij schokkend inzicht gehad in therapie over… Ik weet niet hoe dat aansluit op je vraag, maar ik kom er nu ineens op.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Het klinkt heel veelbelovend, dus ga gewoon door.

DARIA BUKVIĆ: [Lacht] Nou… Het ging over mijn ontbrekende gevoel van veiligheid. Ik ben dus op mijn derde mijn land ontvlucht en mijn vader is tweeënhalf jaar achtergebleven. Dus er is in mij iets wat voortdurend angstig is, dat er een nieuwe oorlog uitbreekt of dat ik niet veilig ben. En in therapie gaat het dan heel erg ook over waarom… Want ik herkende heel veel van wat Ron net vertelde in zijn interview. Zo je vastbijten: “Ik zal de beste worden, hoe dan ook. Ik zal laten zien…” Maar waar komt dat vandaan? En dat is dan vrij schokkend dat ik er nu achter ben gekomen dat dat op een bepaalde manier eigenlijk een soort ook, los van mijn wens om verhalen te vertellen en het feit dat ik vind dat ik de beste baan op aarde heb, dat het ook de angst is om weer alles te verliezen. 

En dat er een soort idee is: als ik een exceptionele kunstenaar word… Een land gaat in tijden van nood altijd haar exceptionele mensen beschermen. Wat natuurlijk écht niet zo is. Maar ik heb dat zo in Joegoslavië gezien. Zo de exceptionele kunstenaars die kregen, die werden dan beschermd of zo. Dus ik vond het heel schokkend om daarachter te komen. Dat dus je drang naar presteren ook gaat over: “Mag ik alsjeblieft bij jullie horen?” Ik wist dat altijd wel, maar het werd recent vrij concreet. En toen dacht ik: [zucht] Ik zit hier nog wel een tijdje. [Lacht]

 Ik vond het heel schokkend om erachter te komen dat mijn drang naar presteren ook gaat over: “Mag ik alsjeblieft bij jullie horen?”

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Maar ik kan me ook voorstellen dat dat dan nu ook extra concreet wordt, misschien in deze politieke tijden? Dat je je misschien op een andere manier bedreigd voelt daarin. Zou dat kunnen?

DARIA BUKVIĆ: Ja, maar ik heb dit gevoel al sinds de middelbare school. Dus ik ben niet heel gechoqueerd door wat er nu gebeurt. Het is er eigenlijk al heel sterk.

ERNST-JAN PFAUTH: In jouw hoofd had het allang kunnen gebeuren omdat je altijd bezig bent met… 

DOORTJE SMITHUIJSEN: Wat er kan gebeuren.

ERNST-JAN PFAUTH: …kan het weer misgaan? Dus het is: “Mag ik erbij horen?” Maar ook een soort zelfbescherming van: als ik maar heel erg…

DOORTJE SMITHUIJSEN: Excelleer.

ERNST-JAN PFAUTH: top of the mountain, dan ben ik veiliger.

DARIA BUKVIĆ: Dan ben ik veilig. Letterlijk dat, ja. Echt heel triest eigenlijk, [lacht] als ik het zo zeg.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ik vind het helemaal niet triest, ik vind het een hele goede reden eigenlijk.

DARIA BUKVIĆ: Ik doe dit werk ook echt omdat het het meest voldoening gevende werk is wat er bestaat.

ERNST-JAN PFAUTH: Laten we heel even teruggaan naar dat plezier dan.

DARIA BUKVIĆ: Ja, fijn! [Lacht]

ERNST-JAN PFAUTH: Een tweede fragment van iets wat in jouw tienertijd een grote invloed heeft gehad.

De videoclip van Get Ur Freak On van Missy Elliott

ERNST-JAN PFAUTH: Al jouw fragmenten doen pijn om uit te zetten.

DARIA BUKVIĆ: [Lacht]

ERNST-JAN PFAUTH: Dit zag je op MTV. Waarom was MTV zo belangrijk voor jou?

DARIA BUKVIĆ: Omdat ik in een vrij cultuurarme omgeving opgroeide. Ik ben altijd heel jaloers geweest op mijn vrienden die in Amsterdam of in de Randstad zijn opgegroeid. Er was heel weinig… Ik was heel hongerig voor creativiteit, maar zag dat vrij weinig. En in het AZC hadden mijn moeder en ik een heel klein tv’tje. En daar zat ik gewoon uren en uren naar MTV te kijken. Dit is wel later dan in het AZC hoor ,maar ik ben gewoon MTV-verslaafd geworden. In die jaren werden er daadwerkelijk nog videoclips uitgezonden. En dit was zo ongelooflijk creatief. Die videoclips van Missy Elliott waren zo origineel en brutaal. En ik zag voor het eerst een vrouw die in een mannenwereld domineerde. En een seksueel wezen was en daarvoor uitkwam. En raar was. En niet mooi en niet perfect. Maar ook vooral confronterend. En ik kom toch wel uit een cultuur waarin wordt gezegd: “Houd jezelf klein als vrouw.” Dat is de impliciete boodschap die je wordt meegegeven. Ik vond dit waanzinnig inspirerend.

In het AZC hadden mijn moeder en ik een heel klein tv’tje. En daar zat ik gewoon uren en uren naar MTV te kijken.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ik vind het heel interessant wat je zegt. Want ik ken jou ook echt als iemand die schaamteloos ambitieus durft te zijn. Jij zegt gewoon: “Ik wil de beste regisseur van Nederland of Europa worden.” Is dat ook iets wat je leert van dit soort vrouwen, dit soort voorbeelden?

DARIA BUKVIĆ: Ja, ik denk weleens zo’n Missy Elliott, Beyoncé of Oprah Winfrey… Als ik denk aan de vrouwen die mij hebben geïnspireerd op de middelbare school, dan waren dat vaak Afro-Amerikaanse vrouwen. Omdat ik in Nederland vrij weinig, of misschien ook binnen het voormalige Joegoslavische gebied, niet zoveel vrouwen zag die zo unapologetic – bij gebrek aan een beter Nederlands woord – zó niet bang waren om te excelleren. En dat heeft mij heel erg positief gevormd, denk ik.

DOORTJE SMITHUIJSEN: En moet je daar nog weleens aan denken? Want hoe reageren mensen op jou als jij zo unapologetic uitkomt voor je ambities?

DARIA BUKVIĆ: Sommige mensen vinden het inspirerend, sommige mensen vinden het intimiderend.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Word je weleens weggezet als bitch of zo? Of als te veel?

DARIA BUKVIĆ: Nee, maar ik heb wel nu inmiddels… Ik heb wel eens gehoord dat er verhalen over me rondgaan, dat ik heel streng zou zijn. Ik had vanochtend een voorgesprek voor een radioprogramma waar ik morgenavond ben. En dan wordt me toch de vraag gesteld van: “Als je zo’n visie hebt en zo goed weet wat je wil en tegen je acteurs zegt: ‘It’s my way or the highway’, ben je dan niet eigenlijk autoritair?” En dan denk ik: moet ik nu het concept van leiderschap gaan uitleggen? Daarom ook in het gesprek met Ron net, dat ik denk: ik ben honderd procent ervan overtuigd dat leiderschap en grensoverschrijdend gedrag, dat dat totaal los van elkaar kan staan. Maar hoezeer een leider die met visie en passie vorm geeft en daarin z’n mensen hoort en meeneemt in een idee, als dat ook onder vuur komt te liggen, dat vind ik wel een beetje ingewikkeld aan deze tijd.

Dan wordt me toch de vraag gesteld van: “Als je zo’n visie hebt en zo goed weet wat je wil en tegen je acteurs zegt: ‘It’s my way or the highway’, ben je dan niet eigenlijk autoritair?” En dan denk ik: moet ik nu het concept van leiderschap gaan uitleggen?

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ik vind het ook wel heel intens dat iemand aan je vraagt: “Is dat dan niet autoritair?” Waarom mag jij niet autoritair zijn, eigenlijk?

DARIA BUKVIĆ: Omdat ik een vrouw ben, wordt dat sowieso denk ik al sneller als onsympathiek gezien. En ik heb natuurlijk het artistiek leiderschap overgenomen van een man die wegens grensoverschrijdend gedrag zijn functie heeft neergelegd. Dus er zit een vergrootglas op wat ik doe, denk ik.

ERNST-JAN PFAUTH: Waar ik nog even benieuwd naar ben: je vertelde net dat je op je tiende op de vrachtwagen, op de achterklep van je oom toneelstukken organiseerde als producer en regisseur. In de tijd van Missy Elliot, wat voor uitlaatklep had je toen? 

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ging je dan videoclips regisseren?

DARIA BUKVIĆ: Nee, ik ging mijn broertje fotograferen. Ach, mijn arme broertje, die zette ik dan… [Lacht]

ERNST-JAN PFAUTH: Die moest zeker ook aan je toneelstukken meedoen, een paar jaar daarvoor?

DARIA BUKVIĆ: Mijn broertje is tegenovergestelde van hoe ik ben. Echt zo super introvert en houdt helemaal niet van creatieve dingen. Maar ik gebruikte hem als een soort paspop. Dus dan zette ik hem in de tuin neer op een soort doek en dan maakte ik een soort stilleven van hem. En dan fotografeerde ik hem in allerlei posities. Die jongen heeft wat te verduren gehad als mijn eerste proefkonijn. Dus zo een beetje. En toen uiteindelijk amateur toneel gaan doen en er heel snel erachter gekomen: oh nee, ik hoef echt niet op het podium te staan. Alleen soms op dit soort momenten om… Maar goed, laat mij maar… 

DOORTJE SMITHUIJSEN: Ja, wat was dat? 

DARIA BUKVIĆ: …verhalen vertellen.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Waarom wilde je liever regisseren?

DARIA BUKVIĆ: Omdat ik te koppig ben om in andermans regie te staan. Maar vooral ook omdat het gewoon geweldig is. Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen. Dus ik wil degene zijn die verantwoordelijk is en het creëert.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Heeft het ook te maken met de controle willen krijgen over het narratief?

DARIA BUKVIĆ: Ja, en ook over… niet alleen over het narratief, maar ook over… Het is ook gewoon zo simpel als: niet kunnen dealen met de realiteit zoals die is en dan in de twee uur dat het theater van mij is, creëer ik de realiteit. Dus het is ook zo, in die zin, een soort overlevingsmechanisme. Hoe machtig is dat, dat je in twee uur een mens meeneemt in een andere wereld?

Het is ook gewoon zo simpel als: niet kunnen dealen met de realiteit zoals die is en dan in de twee uur dat het theater van mij is, creëer ik de realiteit.

Daria Bukvić

ERNST-JAN PFAUTH: Het is toeval dat elke keer als je over overlevingsmechanisme begint, dat ik met een nieuw fragment aankom. Dat je dat weet. Dat is gewoon puur toeval. Want ik wil eigenlijk wel even laten zien hoe dat eruit ziet wat je dan nu doet.

DARIA BUKVIĆ: Ja, heel graag.

ERNST-JAN PFAUTH: Dus van de vrachtwagen van je oom naar de tuin waar je broer als een standbeeld stond, nu naar je meest recente werk: The Almighty Sometimes. We gaan even naar de trailer kijken.

DARIA BUKVIĆ: Ja, leuk.

Trailer van de nieuwe theatervoorstelling van Daria: The Almighty Sometimes

ERNST-JAN PFAUTH: Je zei net een aantal keer dat je theater voor jezelf maakt. Dus ook als overlevingsmechanisme, letterlijk. Maar je wil er ook iets mee teweeg brengen. Jij gelooft dat theater de wereld kan verbeteren. Bijvoorbeeld aan de hand van je laatste toneelstuk, The Almighty Sometimes, hoe kan zo’n toneelstuk de wereld verbeteren volgens jou?

DARIA BUKVIĆ: Dit is een ongelooflijk mooi geschreven stuk van een Australische schrijfster van mijn leeftijd. Over een meisje van 18 met een bipolaire stoornis, die gaat twijfelen aan haar diagnose. Omdat ze al vanaf haar elfde medicatie slikt. En dan tegen het advies van haar moeder en psychiater in stopt met haar medicatie, met alle gevolgen van dien. Waanzinnig mooi en emotioneel. En gaat ook over: hoe gaan we om met mensen in onze omgeving met een mentale ziekte, ook als ze ons soms het leven heel ingewikkeld maken? Ik denk dat zo’n voorstelling op het moment dat die je echt, zoals ieder goed kunstwerk, op het moment dat het je pakt, op het moment dat het je aangrijpt, op het moment dat het je beweegt, dan ga je erover praten. 

En ik denk dat dit zo’n onderwerp is waar… Ik heb nog nooit een echt goede voorstelling gezien over mentale ziektes. En in deze voorstelling zit dat op zo’n… Of in ieder geval in dit toneelstuk, en dus ook hopelijk in de voorstelling, zit dat op zo’n prachtige, indrukwekkende manier besloten. Dat ik hoop dat dat daarmee of een maatschappelijk debat teweeg brengt, of in ieder geval dat mensen thuis gaan praten over: “Moeten we misschien toch een keer iets met die neef doen die…?” Het theater… Goede kunst is per definitie activerend. Als het niet activerend is…

Goede kunst is per definitie activerend.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: En hoe kies jij je stukken dan? Want gaat het dan zo dat je denkt: goh, ik heb het idee dat er te weinig gesproken wordt over psychische aandoeningen bijvoorbeeld? Of lees je zo’n stuk en denk je: dit wil ik echt maken en dit voelt ook relevant?

DARIA BUKVIĆ: In dit geval was het gewoon simpelweg omdat iemand me dit stuk tipte en ik het las en compleet overdonderd was. Maar soms is het ook weleens zo dat ik iets… Bijvoorbeeld ten tijde van… Veel van mijn vrienden waren anti-Zwarte Piet demonstranten en werden in Friesland op de weg tegengehouden, op weg naar demonstraties toe. En ik dacht: hier wil ik iets over maken. En grappig genoeg ben ik toen Othello van Shakespeare gaan bewerken. Omdat ik dacht: maar eigenlijk in 400 jaar is er niet zoveel veranderd. Deze zwarte man mag niet excelleren in deze witte omgeving. Ik zie nu, 400 jaar verder… Misschien moet ik het via Shakespeare laten zien.

Trailer van de theatervoorstelling Othello van Daria Bukvić

Dat het dan nog pijnlijker duidelijk wordt dat we nog steeds in hetzelfde systeem gevangen zitten. En soms creëer ik teksten met de acteurs, met hun eigen levenservaringen door te improviseren en teksten te schrijven tijdens het repetitieproces. Dus de manier om tot vorm te komen is altijd anders, maar het wordt altijd gedreven vanuit een soort ongemak of woede. Wat dan vervolgens naar een soort schoonheid en humor moet worden omgezet.

De manier om tot vorm te komen is altijd anders, maar het wordt altijd gedreven vanuit een soort ongemak of woede. Wat dan vervolgens naar een soort schoonheid en humor moet worden omgezet.

Daria Bukvić

DOORTJE SMITHUIJSEN: En heb je dan in je hoofd wie je daarbij wil aanspreken, op het moment dat je zo’n stuk maakt? Want ik denk bijvoorbeeld bij zo’n Othello, je hebt dan inderdaad die situatie met die ‘blokkeerfriezen’, werd het geloof ik genoemd, die dus die bus blokkeerden. Ik vraag me wel af: gaan die die Othello van jou ook zien en daarover praten met elkaar?

DARIA BUKVIĆ: Nee, maar destijds was ik regisseur bij het Nationale Theater in Den Haag. En ik wist, met alle respect, het publiek wat hier komt zijn witte, hoogopgeleide NRC lezers met een goed gevulde portemonnee. Maar ik ken weinig groepen waarbij de discrepantie tussen het tolerante zelfbeeld en de daadwerkelijke tolerantie zo groot is. Dus ik dacht: als ik hen al kan bewegen, dan gaat er iets gebeuren. 

ERNST-JAN PFAUTH: Maar heb je nooit met die ambitie die jij hebt, nooit het idee van… Je hebt ook bijvoorbeeld een Netflix publieksfilm gemaakt, Meskina, met een…

DARIA BUKVIĆ: Die is later pas naar Netflix gegaan, was niet gemaakt voor Netflix. Dat was gewoon een bioscoopfilm die uiteindelijk door Netflix is gekocht.

Trailer van de film Meskina van Daria Bukvić

ERNST-JAN PFAUTH: Ja sorry, ik heb hem afgelopen weekend op Netflix gezien, dus ik ben er nog helemaal vol van. Maar ik kan me voorstellen dat je daar een veel breder publiek mee hebt dan met een toneelstuk. Heb je niet zoiets van: ik ga optimaliseren voor zo’n groot mogelijk bereik en alleen nog maar films maken bijvoorbeeld, of alleen nog maar series?

DARIA BUKVIĆ: Nee, ik vind theater gewoon een veel inspirerendere kunstvorm. Ik denk dat wanneer in het theater alles samenvalt, dan is er geen enkele kunstvorm die dat kan toppen. Omdat je realiseert: ik maak dit één keer mee op een avond en het is zo kwetsbaar en daardoor, als het goed is, is het zo bijzonder. Maar ik heb wel de wens om uiteindelijk ook in Londen meer theater te gaan regisseren, omdat daar toch ook wereld publiek samenkomt. Ik zou uiteindelijk meer films en meer series willen maken, maar ik hou zo van deze kunstvorm. En uiteindelijk wil ik ook, zeg maar, toch terug naar Jesus Christ Superstar, uiteindelijk wil ik een musicalfilm gaan maken.

ERNST-JAN PFAUTH: Vet.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Een musicalfilm?

DARIA BUKVIĆ: Ja, theater en film samen.

DOORTJE SMITHUIJSEN: Dat is het meest aansprekende voor zoveel mogelijk mensen?

DARIA BUKVIĆ: Ja.

ERNST-JAN PFAUTH: Ja, want dat meisje uit Limburg, nou jij dus, die op tv Jesus Christ Superstar zag in de klas of op MTV… Ik bedoel, een toneelstuk had jou nooit bereikt in die tijd.

DARIA BUKVIĆ: Ja, klopt.

ERNST-JAN PFAUTH: Dus denk jij nu aan die kinderen van nu, hoe je die ook kunt bereiken?

DARIA BUKVIĆ: Ja, we gaan met Oostpool in een tot theater omgebouwde vrachtwagen bezoeken wij alle… Niet alle, maar een heel groot deel van de middelbare scholen in Oost-Nederland. Dus wij gaan letterlijk op schoolpleinen staan en spelen daar in één lesuur super vette voorstellingen over de meest actuele en hun aansprekende thema’s. 

ERNST-JAN PFAUTH: Maar alles in dit gesprek is rond, dus je gaat de kinderen weer bereiken en…

DARIA BUKVIĆ: Vrachtwagens!

ERNST-JAN PFAUTH: En weer die vrachtwagen van je oom!

DARIA BUKVIĆ: Weer die vrachtwagens! Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan.

ERNST-JAN PFAUTH: Nou, alsjeblieft, dan is dit interview in ieder geval ergens goed voor geweest.

DOORTJE SMITHUIJSEN: We moeten stoppen, ja.

ERNST-JAN PFAUTH: Daria Bukvić! [Applaus]

DOORTJE SMITHUIJSEN: Dankjewel, Daria.

Lees hier de interviews met theatermakers Adelheid Roosen, Romana Vrede en Wilfried de Jong.

Wil je geen aflevering missen?

Geef je dan op voor de persoonlijke nieuwsbrief van presentator Ernst-Jan Pfauth. Hij mailt je nieuwe interviews en de belangrijkste lessen uit de gesprekken.

Kom naar Jonge Jaren Live op 12 maart in Amsterdam